Hercules, the hero of strength and courage, was the son of Jupiter and Alcmene. His life was one long series of wonders.
As soon as he was born, Juno, who hated Alcmene with an exceeding great hatred, went to the Fates and begged them to make the life of the newly-born babe hard and perilous.
The Fates were three, namely, Clotho who spun the thread of life, Lachesis who settled the lot of gods and mortals in life, and Atropos who cut the thread of life spun by Clotho.
When once the Fates had decided what the lot of any being, whether god or man, was to be, Jupiter himself could not alter their decision.
It was to these fateful three, then, that Juno made her prayer concerning the infant Hercules. She could not, however, prevent him from having an honorable career, since it was written that he should triumph over all dangers and difficulties that might beset him.
All that was conceded to her was that Hercules should be put under the dominion of Eurystheus, King of Thebes, his eldest brother, a harsh and pitiless man. This only half satisfied the hatred of Juno, but it made the life of Hercules exceedingly bitter.
In fact, Hercules was but a child, when Juno sent two enormous serpents against him. These serpents, gliding into his cradle, were on the point of biting the child when he, with his own hands, seized them and strangled the life out of their slimy bodies.
Having grown up to man’s estate, Hercules did many mighty deeds of valor that need not be recounted here. But the hatred of Juno always pursued him. At length, when he had been married several years, she made him mad and impelled him in his madness to kill his own beloved children!
When he came again to his sober senses, and learnt that he was the murderer of his own offspring he was filled with horror, and betook himself into exile so that he might hide his face from his fellow men. After a time he went to the oracle at Delphi to ask what he should do in atonement for his dreadful deed.
He was ordered to serve his brother Eurystheus—who, by the help of Juno, had robbed him of his kingdom—for twelve years. After this he was to become one of the Immortals. Eurystheus feared that Hercules might use his great strength and courage against him, in punishment for the evil that he had done. He therefore resolved to banish him and to impose such tasks upon him as must certainly bring about his destruction. Hence arose the famous twelve labors of Hercules.
Eurystheus first set Hercules to keep his sheep at Nemea and to kill the lion that ofttimes carried off the sheep, and sometimes the shepherd also.
The man-eater lurked in a wood that was hard by the sheep-run. Hercules would not wait to be attacked by him. Arming himself with a heavy club and with a bow and arrows, he went in search of the lion’s lair and soon found it.
Finding that arrows and club made no impression upon the thick skin of the lion, the hero was constrained to trust entirely to his own thews and sinews. Seizing the lion with both hands, he put forth all his mighty strength and strangled the beast just as he had strangled the serpents in his cradle. Then, having despoiled the dead man-eater of his skin, Hercules henceforth wore this trophy as a garment, and as a shield and buckler.
In those days, there was in Greece a monstrous serpent known as the Hydra of Lerna, because it haunted a marsh of that name whence it issued in search of prey. As his second labor, Hercules was sent to slay this creature.
This reptile had nine heads of which the midmost was immortal. When Hercules struck off one of these heads with his club, two others at once appeared in its place. By the help of his servant, Hercules burned off the nine heads, and buried the immortal one beneath a huge rock.
The blood of the Hydra was a poison so subtle that Hercules, by dipping the points of his arrows therein, made them so deadly that no mortal could hope to recover from a wound inflicted by them. We shall see later that Hercules himself died from the poison of one of these self-same arrows.
The third labor imposed upon Hercules by Eurystheus was the capture of the Arcadian Stag. This remarkable beast had brazen feet and antlers of solid gold. Hercules was to carry the stag alive to Eurystheus.
It proved no easy task to do this. The stag was so fleet of foot that no one had been able to approach it. For more than a year, over hill and dale, Hercules pursued the beast without ever finding a chance of capturing it without killing it.
At length he shot at it and wounded it with an arrow—not, you may be sure, with one of the poisoned ones—and, having caught it thus wounded, he carried it on his shoulder to his brother and thus completed the third of his labors.
In the neighborhood of Mount Erymanthus, in Arcadia, there lived, in those far-off days, a savage boar that was in the habit of sallying forth from his lair and laying waste the country round about, nor had any man been able to capture or restrain him. To free the country from the ravages of this monster was the fourth labor of Hercules.
Having tracked the animal to his lurking place after chasing him through the deep snow, Hercules caught him in a net and bore him away in triumph on his shoulders to the feet of the amazed Eurystheus.
Augeas, King of Elis, in Greece, not far from Mount Olympus, owned a herd of oxen 3,000 in number. They were stabled in stables that had not been cleaned out for thirty years. The stench was terrible and greatly troubled the health of the land. Eurystheus set Hercules the task of cleaning out these Augean stables in a single day!
But the wit of the hero was equal to the occasion. With his great strength he diverted the flow of two rivers that ran their courses near the stables and made them flow right through the stables themselves, and lo! the nuisance that had been growing for thirty years was no more! Such was the fifth labor of Hercules.
On an island in a lake near Stymphalus, in Arcadia, there nested in those days some remarkable and terrible birds—remarkable because their claws, wings and beaks were brazen, and terrible because they fed on human flesh and attacked with their terrible beaks and claws all who came near the lake. To kill these dreadful birds was the sixth labor.
Minerva supplied Hercules with a brazen rattle with which he roused the birds from their nests, and then slew them with his poisoned arrows while they were on the wing.
This victory made Hercules popular throughout the whole of Greece, and Eurystheus saw that nothing he could devise was too hard for the hero to accomplish.
The seventh labor was to capture a mad bull that the Sea-god Neptune had let loose in the island of Crete, of which island Minos was at that time King.
This ferocious creature breathed out from his nostrils a whirlwind of flaming fire. But Hercules was, as you no doubt have guessed, too much for the brazen bull.
He not only caught the monster, but tamed him, and bore him aloft on his shoulders, into the presence of the affrighted Eurystheus, who was at a loss to find a task impossible for Hercules to perform.
The taking of the mares of Diomedes was the eighth labor. These horses were not ordinary horses, living on corn. They were flesh eaters, and moreover, they devoured human beings, and so were hateful to mankind.
On this occasion Hercules was not alone. He organised a hunt and, by the help of a few friends, caught the horses and led them to Eurystheus. The scene of this labor was Thrace, an extensive region lying between the Ægean Sea, the Euxine or Black Sea, and the Danube.
Seizing the girdle of Hippolyte was the next feat set for the hero. This labor was due to the desire of the daughter of Eurystheus for the girdle of Hippolyte, Queen of the Amazons—a tribe of female warriors. It is said that the girls had their right breasts cut off in order that they might use the bow with greater ease in battle! This, indeed, is the meaning of the term Amazon, which signifies “breastless.”
After a troublesome journey Hercules arrived safely at the Court of Hippolyte, who received him kindly; and this labor might, perchance, have been a bloodless one had not his old enemy Juno stirred up the female warriors against him.
In the fight that followed, Hercules killed Hippolyte—a feat scarcely to be proud of—and carried off her girdle, and thus the vanity of the daughter of Eurystheus was gratified.
To capture the oxen of Geryon was the tenth labor of Hercules. In the person of Geryon we meet another of those strange beings in which the makers of myths and fairy tales seem to revel. Geryon was a three-bodied monster whose cattle were kept by a giant and a two-headed dog!
It is said that Hercules, on his way to the performance of this tenth labor, formed the Pillars of Hercules—those two rocky steeps that guard the entrance to the Straits of Gibraltar, i.e., Calpa (Gibraltar) and Abyla (Ceuta)—by rending asunder the one mountain these two rocks are said to have formed, although now they are eighteen miles apart.
Hercules slew the giant, the two-headed dog and Geryon himself, and in due course brought the oxen to Eurystheus.
Sometime afterwards, Eurystheus, having heard rumors of a wonderful tree which, in some unknown land, yielded golden apples, was moved with great greed to have some of this remarkable fruit. Hence he commanded Hercules to make the quest of this tree his eleventh labor. The hero had no notion where the tree grew, but he was bound by his bond to obey the King, so he set out and after a time reached the kingdom of Atlas, King of Africa. He had been told that Atlas could give him news of the tree.
I must tell you that King Atlas, having in the olden time helped the Titans in their wars against the gods, was undergoing punishment for this offence, his penance being to hold up the starry vault of heaven upon his shoulders. This means, perhaps, that in the kingdom of Atlas there were some mountains so high that their summits seemed to touch the sky.
Hercules offered to relieve Atlas of his load for a time, if he would but tell him where the famous tree was, upon which grew the golden fruit. Atlas consented, and for some days Hercules supported the earth and the starry vault of heaven upon his shoulders.
Then Atlas opened the gate of the Garden of the Hesperides to Hercules. These Hesperides were none other than the three daughters of Atlas, and it was their duty, in which they were helped by a dragon, to guard the golden apples.
Hercules killed the dragon and carried off the apples, but they were afterwards restored to their place by Minerva.
Cerberus, as perhaps you know, was the triple-headed dog that guarded the entrance to the nether world. To bring up this three-headed monster from the land of the dead was the last of the twelve labors. It was also the hardest.
Pluto, the god of the nether world, told Hercules he might carry off the dog if he could take him without using club or spear—never dreaming that the hero could perform such a difficult feat.
Hercules penetrated to the entrance of Pluto’s gloomy regions, and, putting forth his strength succeeded, not only in seizing Cerberus, but also in carrying him to Eurystheus, and so brought the twelve labors to an end, and was released from his servitude to his cruel brother.
These exploits of strength and endurance do not by any means complete the tale of the wonderful doings of the great Greek hero. He continued his deeds of daring to the end of his life.
One of the last of his exploits was to kill the eagle that daily devoured the liver of Prometheus, whose story is both curious and interesting.
He is said to have been the great friend of mankind, and was chained to a rock on Mount Caucasus because he stole fire from heaven and gave it as a gift to the sons of man.
While in chains an eagle was sent by Jupiter daily to feed on Prometheus’s liver, which Jupiter made to grow again each night. From this continuous torture he was released by Hercules, who slew the eagle and burst asunder the bonds of this friend of man.
Հերկուլեսը ՝ ուժի ու քաջության հերոսը, Յուպիտերի ու Ալկմենեի որդին էր: Նրա կյանքը հրաշքների մեկ երկար շարք էր:
Junնվելուց անմիջապես հետո, Junունոն, որը չափազանց մեծ ատելությամբ ատում էր Ալկմենեին, գնաց atesակատագրեր և աղաչեց նրանց դժվար և վտանգավոր դարձնել նորածին երեխայի կյանքը:
Theակատագրերը երեքն էին, այն է `Կլոտոն, որը պտտեցրեց կյանքի թելը, Լաչեսիսը, որը կարգավորեց շատ աստվածների և մահկանացուների կյանքում, և Ատրոպոսը, որը կտրեց Կլոտոյի կողմից պտտվող կյանքի թելը:
Երբ ճակատագրերը որոշեցին, թե որն է լինելու ցանկացած էակի ՝ աստված թե մարդ, Յուպիտերը ինքը չէր կարող փոխել նրանց որոշումը:
Ուստի այս ճակատագրական երեքին էր, որ Junունոն աղոթեց մանկան Հերկուլեսի մասին: Այնուամենայնիվ, նա չէր կարող խանգարել նրան պատվավոր կարիերա ունենալուն, քանի որ գրված էր, որ նա պետք է հաղթի իրեն սպառնացող բոլոր վտանգներից և դժվարություններից:
Նրան զիջեցին միայն այն, որ Հերկուլեսը պետք է գնար Եվրիստեուսի ՝ Թեբեի թագավորի, նրա ավագ եղբայր, կոպիտ ու անխիղճ մարդու տիրապետության տակ: Սա միայն կեսն էր բավարարում Junունոյի ատելությունը, բայց դա չափազանց դառնացնում էր Հերկուլեսի կյանքը:
Իրականում Հերկուլեսը երեխա էր, երբ Junունոն երկու հսկայական օձ ուղարկեց նրա դեմ: Այս օձերը, սահելով նրա բնօրրանում, ուզում էին կծել երեխային, երբ նա իր ձեռքերով բռնեց նրանց և խեղդեց կյանքը նրանց բարակ մարմիններից:
Մեծանալով մարդու ունեցվածքի մեջ ՝ Հերկուլեսը արիության շատ հսկայական գործեր արեց, որոնք այստեղ հարկ չկա պատմել: Բայց Junունոյի ատելությունը միշտ հետապնդում էր նրան: Երկար ժամանակ, երբ նա ամուսնացավ մի քանի տարի, նա խելագարեց նրան և մղեց խելագարի մեջ սպանելու իր սիրելի երեխաներին:
Երբ նա նորից ուշքի եկավ և իմացավ, որ ինքը իր սերունդների մարդասպանն է, նա սարսափով լցվեց, և իրեն գրավեց աքսոր, որպեսզի երեսը թաքցնի իր եղբայրներից: Որոշ ժամանակ անց նա գնաց Դելփիի բանախոսը ՝ հարցնելու, թե ինչ պետք է անի քավության համար իր սարսափելի արարքի համար:
Նրան հրամայվեց տասներկու տարի ծառայել եղբորը ՝ Եվրիստեոսին, որը Junունոյի օգնությամբ թալանել էր թագավորությունը: Դրանից հետո նա պետք է դառնար Անմահներից մեկը: Եվրիստեոսը վախենում էր, որ Հերկուլեսը կարող է իր մեծ ուժն ու համարձակությունն օգտագործել իր դեմ ՝ պատժելով իր արած չարիքի համար: Հետևաբար, նա որոշեց վտարել նրան և այնպիսի խնդիրներ առաջադրել նրան, որոնք անկասկած պետք է հանգեցնեն նրա ոչնչացմանը: Այստեղից առաջ եկան Հերկուլեսի հայտնի տասներկու աշխատավորները:
Եվրիստեոսը նախ կարգադրեց Հերկուլեսին, որ իր ոչխարները պահի Նեմեայում և սպաննի առյուծին, որը հաճախ էր հանում ոչխարները, իսկ երբեմն նաև հովվին:
Մարդակերը թաքնվում էր ոչխարի փախուստից կոշտ փայտի մեջ: Հերկուլեսը չէր սպասի իր կողմից հարձակման ենթարկվելուն: Armինվելով ծանր մահակով և աղեղով ու նետերով, նա գնաց առյուծի որջը որոնելու և շուտով գտավ այն:
Գտնելով, որ նետերն ու գավազանը ոչ մի տպավորություն չեն թողնում առյուծի խիտ մաշկի վրա, հերոսը կաշկանդված էր ամբողջովին վստահելու իր սեփական թեզերին ու ծնկներին: Երկու ձեռքերով բռնելով առյուծը ՝ նա դուրս բերեց իր ողջ հզոր ուժը և խեղդեց գազանին այնպես, ինչպես խեղդել էր օձերը իր բնօրրանում: Այնուհետև, իր մաշկի մահացած մարդակերին ոչնչացնելով, Հերկուլեսը այսուհետ կրեց այս գավաթը որպես հագուստ և որպես վահան և ճարմանդ:
Այդ օրերին Հունաստանում կար մի հրեշավոր օձ, որը հայտնի էր որպես Լեռնայի Հիդրա, քանի որ այն հետապնդում էր այդ անունով ճահիճը, որտեղից թողարկում էր որս որոնելու: Որպես իր երկրորդ աշխատանքը ՝ Հերկուլեսին ուղարկեցին սպանելու այս արարածին:
Այս սողունն ուներ ինը գլուխ, որոնցից ամենավերջինն անմահ էր: Երբ Հերկուլեսը իր մահակով կտրեց այս գլուխներից մեկը, նրա փոխարեն միանգամից հայտնվեցին եւս երկուսը: Իր ծառայի օգնությամբ Հերկուլեսը այրեց ինը գլուխները և թաղեց անմահին հսկայական ժայռի տակ:
Հիդրայի արյունը այնքան նուրբ թույն էր, որ Հերկուլեսը, սլաքները նետելով մեջը, դրանք այնքան մահացու էր դարձնում, որ ոչ մի մահկանացու չէր կարող հույս ունենալ վերականգնվել իրենց հասցրած վերքից: Ավելի ուշ մենք կտեսնենք, որ Հերկուլեսը ինքն է մահացել այս նույն նետերից մեկի թույնից:
Եվրիստեուսի կողմից Հերկուլեսի վրա պարտադրված երրորդ աշխատանքը Արկադական լծի գրավումն էր: Այս նշանավոր գազանն ուներ կոպիտ ոտքեր և ամուր ոսկուց եղջյուրներ: Հերկուլեսը պետք է որսագլուխը կենդանի տեղափոխեր Եվրիստեուս:
Դա անելը հեշտ գործ չէր: Դանակն այնքան ոտքի նավատորմ էր, որ ոչ ոք չէր կարողացել մոտենալ դրան: Ավելի քան մեկ տարի, բլրից և Դեյլից այն կողմ, Հերկուլեսը հետապնդեց գազանին ՝ երբևէ չգտնելով որսալ այն առանց սպանելու:
Երկար երկարությամբ նա կրակեց դրան և նետով վիրավորեց այն, – համոզված չեք, որ թունավորվածներից մեկի հետ – և, բռնելով այն այսպես վիրավորված, ուսի վրա տարավ իր եղբորը և այդպիսով ավարտեց երրորդը: նրա աշխատանքները:
Արկադիայում, Էրիմանտուս լեռան հարևանության տարածքում, այդ հեռավոր օրերում ապրում էր մի վայրենի վարազ, որը սովորություն ուներ դուրս գալու բույնից և ամայի երկիր դարձնել, և ոչ ոք չէր կարողացել գրավել կամ զսպել նրան: Երկիրն այս հրեշի կործանումից ազատելը Հերկուլեսի չորրորդ աշխատանքն էր:
Հետապնդելով կենդանուն խորը ձյան միջից հետապնդելուց հետո ՝ նրա թաքստոցը ընկած վայրում, Հերկուլեսը բռնեց նրան ցանցի մեջ և հաղթականորեն տարավ ուսերին ՝ զարմացած Եվրիստեոսի ոտքերին:
Հունաստանի Եղիսե թագավոր Ավգեասը, Օլիմպոս լեռից ոչ հեռու, թվով 3000 եզների նախիր ուներ: Նրանք կայուն էին ախոռներում, որոնք երեսուն տարի չէին մաքրվել: Հոտը սարսափելի էր և մեծապես անհանգստացնում էր երկրի առողջությանը: Եվրիստեուսը Հերկուլեսին խնդիր դրեց մեկ օրվա ընթացքում մաքրել այս Ագեյան ախոռները:
Բայց հերոսի խելքը հավասար էր առիթին: Իր մեծ ուժով նա շեղեց երկու գետերի հոսքը, որոնք հոսում էին ախոռների մոտ և ստիպում հոսում հենց ախոռների միջով, և ահա: երեսուն տարի աճող անհանգստությունն այլևս չկար: Այդպիսին էր Հերկուլեսի հինգերորդ աշխատանքը:
Արկադիայում գտնվող Ստիմֆալուսի մոտակայքում գտնվող լճի մի կղզում, այդ օրերին բույն էին դրել մի քանի ուշագրավ և սարսափելի թռչուններ. բոլորը, ովքեր եկել էին լճի մոտ: Այս սարսափելի թռչուններին սպանելը վեցերորդ աշխատանքն էր:
Միներվան Հերկուլեսին մատակարարեց լկտի ցնցուղ, որով նա թռչուններին դուրս էր հանում իրենց բներից, իսկ հետո թունավոր նետերով սպանում էր նրանց, մինչ նրանք թևում էին:
Այս հաղթանակը Հերկուլեսին հանրաճանաչ դարձրեց ամբողջ Հունաստանը, և Եվրիստեոսը տեսավ, որ այն ամենը, ինչ կարող էր հորինել, հերոսի համար չափազանց դժվար էր իրագործել:
Յոթերորդ աշխատանքը պետք է որսար մի խելագար ցուլ, որը բաց թողեց ծովային աստված Նեպտունը Կրետե կղզում, որի թագավորն էր այդ ժամանակ Մինոսը:
Այս վայրագ արարածը նրա քթանցքներից շնչում էր բոցավառ կրակի պտտահողմը: Բայց Հերկուլեսը, ինչպես, անկասկած, կռահեցիք, չափազանց շատ էր լկտի ցուլի համար:
Նա ոչ միայն բռնեց հրեշին, այլև համանդեցրեց և բարձրացրեց ուսերին ՝ տագնապած Եվրիստեոսի ներկայությամբ, որը կորցնում էր, որ գտավ Հերկուլեսի համար անհնարին առաջադրանք:
Դիոմեդեսի նապաստակների գրավումը ութերորդ աշխատանքն էր: Այս ձիերը սովորական ձիեր չէին, ապրում էին եգիպտացորենի վրա: Նրանք մարմնակեր էին, և ավելին ՝ կուլ էին տալիս մարդկանց, և այդպիսով ատում էին մարդկությանը:
Այս առիթով Հերկուլեսը մենակ չէր: Նա որս կազմակերպեց և մի քանի ընկերների օգնությամբ բռնեց ձիերին և նրանց տարավ դեպի Եվրիստեուս: Այս աշխատանքի տեսարանը Թրակիան էր ՝ ընդարձակ շրջան, որը ընկած էր Էգեյան ծովի, Էվքսինի կամ Սև ծովի և Դանուբի միջև:
Հիպոլիտի գոտին զավթելը հերոսի հաջորդ սխրանքն էր: Այս աշխատանքը պայմանավորված էր Եվրիստեուսի դստեր ՝ Ամազոնացիների թագուհու ՝ Հիպոլիտի գոտու գոտու ՝ կին մարտիկների ցեղի ցանկությամբ: Ասում են, որ աղջիկներին կտրվել է աջ կուրծքը, որպեսզի նրանք ավելի հեշտությամբ աղեղն օգտագործեն ճակատամարտում: Սա, իրոք, Ամազոն տերմինի իմաստն է, որը նշանակում է «անքուն»:
Անհանգստացնող ճանապարհորդությունից հետո Հերկուլեսը ապահով հասավ Հիպոլիտի արքունիք, որը նրան սիրալիր ընդունեց. և այդ աշխատանքը կարող էր, անշուշտ, անարյուն լինել, եթե իր հին թշնամին Junունոն չգրգեր իր դեմ կին մարտիկներին:
Հաջորդ մենամարտում Հերկուլեսը սպանեց Հիպոլիտին, ինչը հազիվ թե հպարտանա, և վերցրեց գոտին, և այդպիսով բավարարվեց Եվրիստեուսի դստեր ունայնությունը:
Գերյոնի եզները գրավելը Հերկուլեսի տասներորդ աշխատանքն էր: Ի դեմս Գերյոնի, մենք հանդիպում ենք այն տարօրինակ էակներից մեկին, որում կարծես թե զվարճանում են առասպելներ և հեքիաթներ ստեղծողները: Գերյոնը եռանիստ հրեշ էր, որի անասունները պահում էին հսկան և երկգլխանի շունը:
Ասում են, որ Հերկուլեսը, տասներորդ աշխատանքի կատարման ճանապարհին, ձևավորեց Հերկուլեսի սյուները. Այդ երկու ժայռոտ լանջերը, որոնք պահպանում են ibիբրալթարի նեղուցների մուտքը, այսինքն ՝ Կալպա (ibիբրալթար) և Աբիլա (Սեուտա) – Նշվում է, որ մեկ լեռից բաժանվելով ՝ այս երկու ժայռերը գոյացել են, չնայած այժմ դրանք գտնվում են տասնութ մղոն հեռավորության վրա:
Հերկուլեսը սպանեց հսկային, երկգլխանի շանը և ինքը ՝ Գերյոնին, և իր ժամանակին եզները բերեց Եվրիստեուս:
Որոշ ժամանակ անց Եվրիստեոսը, լսելով շշուկներ մի հրաշալի ծառի մասին, որը ինչ-որ անհայտ երկրում ոսկե խնձորներ տվեց, մեծ ագահությամբ հուզվեց ՝ ունենալով այս նշանավոր պտուղներից մի քանիսը: Ուստի նա պատվիրեց Հերկուլեսին կատարել այս ծառի որոնումը իր տասնմեկերորդ աշխատանքը: Հերոսը հասկացողություն չուներ, թե որտեղ է ծառը աճում, բայց նա կապված էր թագավորին հնազանդվելու համար, ուստի նա ճանապարհ ընկավ և որոշ ժամանակ անց հասավ Աֆրիկայի թագավոր Ատլասի թագավորությանը: Նրան ասել էին, որ Ատլասը կարող է իրեն տեղեկացնել ծառի մասին:
Ես ձեզ պետք է ասեմ, որ Ատլաս թագավորը, որը հին ժամանակներում օգնում էր տիտաններին աստվածների դեմ պատերազմներում, ենթարկվում էր պատժի այս հանցանքի համար. Սա, թերեւս, նշանակում է, որ Ատլասի թագավորությունում մի քանի լեռներ այնքան բարձր էին, որ նրանց գագաթները կարծես թե հպում էին երկինք:
Հերկուլեսը առաջարկեց որոշ ժամանակ ազատել Ատլասին իր բեռից, եթե նա միայն ասեր նրան, թե որտեղ է հայտնի ծառը, որի վրա աճեց ոսկե պտուղը: Ատլասը համաձայնեց, և որոշ օրեր Հերկուլեսը իր ուսերին սատարեց երկրին և երկնքի աստղային պահոցին:
Հետո Ատլասը բացեց Հեսպերիդների պարտեզի դարպասը դեպի Հերկուլես: Այս Հեսպերիդները ոչ այլ ոք էին, քան Ատլասի երեք դուստրերը, և նրանց պարտքն էր, որի մեջ նրանց օգնում էր վիշապը, պահպանել ոսկե խնձորները:
Հերկուլեսը սպանեց վիշապին և տարավ խնձորները, բայց հետո դրանք վերականգնվեցին իրենց տեղում ՝ Միներվան:
Կերբերոսը, ինչպես երևի գիտեք, եռանիլ շունն էր, որը պաշտպանում էր դեպի ներքևի աշխարհի մուտքը: Մահացածի երկրից այս եռագլուխ հրեշին դաստիարակելը տասներկու աշխատանքներից վերջինն էր: Դա նաև ամենադժվարն էր:
Երկրորդ աշխարհի աստված Պլուտոնը Հերկուլեսին ասաց, որ կարող է շանը տանել, եթե կարողանա նրան տանել առանց մահակ կամ նիզակ օգտագործելու ՝ երբեք երազելով, որ հերոսը կարող է այդպիսի բարդ սխրանք կատարել:
Հերկուլեսը ներթափանցեց Պլուտոնի մռայլ շրջանների մուտքը և, իր ուժը դնելով, հաջողեց ոչ միայն գրավել Կերբերոսը, այլև նրան տեղափոխել Եվրիստեուս, և այդպիսով տասներկու աշխատանքն ավարտեց, և ազատվեց իր ստրկությունից: դաժան եղբայր:
Ուժի և տոկունության այս սխրանքները ոչ մի կերպ չեն լրացնում հույն մեծ հերոսի հրաշալի արարքների մասին հեքիաթը: Նա համարձակության իր գործերը շարունակեց մինչև կյանքի վերջ:
Նրա վերջին գործերից մեկը սպանելն էր Պրոմեթևսի լյարդը ամեն օր լափած արծիվին, որի պատմությունը և հետաքրքրասեր է, և հետաքրքիր:
Ասում են, որ նա մարդկության մեծ բարեկամն էր և կապկպված էր Կովկասի լեռան ժայռի հետ, որովհետև նա երկնքից կրակ գողացավ և այն նվեր տվեց մարդու որդիներին:
Շղթայված լինելով `Յուպիտերը ամեն օր արծիվ էր ուղարկում կերակրելու Պրոմեթևսի լյարդով, որը Յուպիտերը ստիպում էր նորից աճել ամեն գիշեր: Այս շարունակական կտտանքներից նրան ազատեց Հերկուլեսը, որը սպանեց արծիվը և պայթեց մարդու այս ընկերոջ կապանքները:
Սամուէլ Աշէղ 